Illius exercitationes stilisticae

[Zythophilus]

Quin "caeli quandam miram esse faciem" scribis, sodalis?

[ille ego qui]

placet!
tamen mea interest cognoscere, quid intersit inter caeli faciem et speciem ...

[Tiberis]

velim autem, mi Tiberis, patefacias, unde hanc formulam hauseris: "animo affici / animo affectum esse",

ex George nostro (scil. theodisce-latine) ; vide lemma "Stimmung".

[ille ego qui]

quid facilius!

ille autem hinc videtur sumpsisse:

M. Tullius Cicero. De Officiis (M. Tulli Ciceronis Scripta Quae
Manserunt Omnia. Fasc. 48, ed. C. Atzert, 1932). (0474: 055)

book 1, section 66, line 7

Altera est res, ut cum ita sis affectus animo, ut supra
dixi, res geras magnas illas quidem et maxime utiles,
sed ut vehementer arduas plenasque laborum et peri-
culorum cum vitae, tum multarum rerum, quae ad vi-
tam pertinent.

[ille ego qui]

quamquam hoc "ut" non est consecutivum (ut aiunt) ...

[ille ego qui]

"... in Person"
------------------
salvete sodales!
multae sunt viae, quibus Germanice idem significemus (stultitiae autem vox pro exemplo valeat):

- "die Dummheit selbst / in Person"
- "die personifizierte / inkarnierte / fleischgewordene D."
- "der Inbegriff der D." ...

quomodo illam notionem Latine exprimerem, cum aliquando iam inquirerem, incidisse me memini in talem fere verborum iuncturam: "speciem (?) virtutis (ipsius) praebere" (= "der Inbegriff der Tugend sein"). demiror tamen me eam non iam reperire - ne apud Georgesium quidem, ubi me invenisse paeno pro certo habeo .... hem ...
siquis vestrum hanc, quam non memini, aut aliam formulam ante habuerit, qua aliquem "incarnationem" cuiuslibet rei dicamus, is ne dubitet, quin dicat!

bene valete!
ille

[consus]

Illi sal.
species virtutis] cf. Lucan. 6, 254: et vivam magnae speciem Virtutis adornat.
Licet uti et vocabulo exempli: exemplum fortitudinis (fortissimi viri) prodere (edere) &c. (Parum placet verbum dandi.)
Cf. Vitr. 1, 1, 6: et cives id exemplum virtutis aspicientes gloria erecti ad defendendam libertatem essent parati.
Vale.

[ille ego qui]

benigne, mi Conse, ac commode, ut soles, rescripisisti
nihil igitur videtur obstare, quominus dicam: "ille homo exemplum stultitiae est" (quamquam sermonem Latinum a tali generis inconcinnitate aliquatenus abhorrere constat) tacentes consentire putabo.
si autem dicis 'illum ... exemplum stultitiam edere', verbo edendi signifari suspicor potius unum aliquid stultissime ab illo homine gestum - quo se stultissimum praebeat vel praebuerit -, quam universam ac constantem eius naturam. vobisne quoque ita videtur - an fallor?
valete.

[consus]

Lege modo, amice doctissime, et perpende Cic. Phil. 3, 15: Quis enim hoc adulescente castior, quis modestior? Quod in iuventute habemus inlustrius exemplum veteris sanctitatis?

[Zythophilus]

Deleui uerba quia ea loco falso nulla potione affectus posueram.

[ille ego qui]

nescio qua potiuncula obrutus, clarissima poeta, et sermone et loco fallebaris

[ille ego qui]

"rückblickend", "im Nachhinein", "in der Rückschau"
-------------------------------------------------------------
salvete, amici doctissimi!
estne unum verbum vel verborum plurium iunctura, qua haec verba Germanica Latine exprimamus? nunc quidem dicere solemus, quod parum Latinum videtur: "ex post"
exempli causa hoc videamus:

"Damals war ich wütend auf meine Eltern. Rückblickend haben sie aber richtig gehandelt."

talia mihi ipsi in mentem veniunt: "ut (mihi) nunc (quidem) videtur", "cum / si respicio ...", "respicienti (mihi) / nunc autem videtur / videntur" ...
estne autem vox propria ab ipsis veteribus saepe adhibita, quae me fugit?
bene valete!
ille

[Zythophilus]

Ea quae proponis mihi apta uidentur.

[ille ego qui]

gaudeo gratias tibi, Martine!

[ille ego qui]

"akzeptieren", verba idem declarantia: "annehmen/hinnehmen", "sich abfinden mit", "bejahen" ... (+ hadern)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
quam notionem (dico "akzeptieren") magis recentem quam vetustam esse conicio. tamen considerate mecum, amabo, quomodo talem sententiam in sermonem Romanum convertamus:
"Nachdem er viele Jahre lang mit seinem Schicksal (mit seiner Herkunft, alia ...) gehadert hatte, nahm er es als junger Mann endlich an"
=>
"multos annos cum sortem suam ..., iuvenis tandem ..."
mihi ipsi occurrerunt "pugnare cum" et "(ap-)probare", quae tamen ne satis idonea sint timeo.

bene valete et nimio huic verba Latina indagandi studio veniam date! semestri cras incohato quietem aliquatenus redituram sperare licet


(per parenthesin: reclamate si verbum sortis parum idoneum visum erit!)