Pl. Ap. 34a ὅδε δὲ Ἀδείμαντος͵ ὁ Ἀρίστωνος͵ οὗ ἀδελφὸς οὑτοσὶ Πλάτων͵ καὶ Αἰαντόδωρος͵ οὗ Ἀπολλόδωρος ὅδε ἀδελφός. Καὶ ἄλλους πολλοὺς ἐγὼ ἔχω ὑμῖν εἰπεῖν͵ ὧν τινα ἐχρῆν μάλιστα μὲν ἐν τῷ ἑαυτοῦ λόγῳ παρασχέσθαι Μέλητον μάρτυρα· εἰ δὲ τότε ἐπελάθετο͵ νῦν παρασχέσθω – ἐγὼ παραχωρῶ – καὶ λεγέτω͵ εἴ τι ἔχει τοιοῦτον. (cf. Zinsmeister § 97,3) Ἀλλὰ τούτου πᾶν τοὐναντίον εὑρήσετε͵ ὦ ἄνδρες͵ πάντας ἐμοὶ βοηθεῖν ἑτοίμους τῷ διαφθείροντι͵ τῷ κακὰ ἐργαζομένῳ τοὺς οἰκείους αὐτῶν͵ ὥς φᾱσι Μέλητος καὶ Ἄνυτος.
Dieser Adeimantos aber, der Sohn des Ariston, dessen Bruder dieser Platon hier ist, und Aiantodoros, dessen Bruder dieser Appolodoros hier ist. Auch viele andere kann ich euch nennen, von denen doch am ehesten Meletos einen in seiner Rede hätte als Zeugen benennen müssen; wenn er es aber damals vergessen hat, dann soll er ihn jetzt beibringen - das gestehe ich zu - und er soll sagen, ob er etwas Solches (in petto) hat. aber genau das Gegenteil von diesem werdet ihr herausfinden, ihr Männer, dass alle mir, dem Verderber/Schänder zu helfen bereit sind, dem, der Schlechtes ihren Verwandten antut, wie Meletos und Anytos behaupten.